Spacerkiem w przeszłość...

 

Był 4 maja 1946 roku, kiedy w podwrocławskich Pawłowicach rozpoczęła swoją działalność szkoła podstawowa. Pierwszym jej kierownikiem został pan Jan Szarek. Grono pedagogiczne liczyło 4 osoby, zaś w dwóch oddziałach uczyło się 65 uczniów w różnym wieku. W listopadzie 1946 roku szkoła przeniosła się do właściwego budynku (dawnej kawiarni). Nadano jej nazwę Publiczna Szkoła Powszechna. Do 6 oddziałów uczęszczało już 146 uczniów. Pierwszych 13 absolwentów opuściło mury szkolne w roku 1949. W kolejnych latach przybywało uczniów. W latach 1956 i 1957 w jednej sali lekcyjnej uczyło się niemal 60 osób, dlatego rozpoczęto prace nad rozbudową szkoły. W latach 1958 – 1960 powstała przybudówka. Do użytku oddano cztery nowe sale lekcyjne. 5 czerwca 1970 roku, po włączeniu Pawłowic do Wrocławia, szkole nadano nazwę Szkoła Podstawowa nr 39 we Wrocławiu i pod tą nazwą w dniu 10 maja 1996 roku obchodzi jubileusz 50-lecia. 5 listopada 1998 roku do użytku oddano nową salę gimnastyczną. 1 czerwca 2006 roku, w dniu swego jubileuszu 60-lecia, Szkoła Podstawowa nr 39 we Wrocławiu otrzymała imię Księdza Jana Twardowskiego.

 

Tak wiele lat minęło...

Przez ten czas szkołą kierowali:

p. Jan Szarek /4 maja 1946–1949/,
p. Kazimierz Bilewicz /1949–1953 /,
p. Janina Dutkowska /1954–1975/,

p. Zenobia Bilińska /1975–1991/,
p. Andrzej Morawiak /1991–1992/,
p. Stanisława Król /1992–2002/,
p. Ewa Kowalska – Sierpowska /2002-2015/,

p.Grażyna Stachowiak /od 2015/

Mury naszej szkoły opuściło ponad 1500 absolwentów.

 

Ksiądz, który pisał wiersze

 

Jan Jakub Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku Warszawie. W roku 1922 rozpoczął naukę w szkole powszechnej, a trzy lata później był już uczniem Państwowego Gimnazjum Matematyczno - Przyrodniczego imienia Tadeusza Czackiego w Warszawie – to tu rozwinęła się jego życiowa pasja – zamiłowanie do przyrody. 
W roku 1935 Jan Twardowski uzyskał maturę. Nieco wcześniej obudził się w nim talent literacki. Należał do redakcji „Kuźni Młodych„ – międzyszkolnego pisma, na łamach którego publikował felietony i swoje debiutanckie utwory. Umiłowanie nauk przyrodniczych ustąpiło zamiłowaniu do słowa. Rok 1937 przyniósł tom wierszy„Powrót Andersena" - poetycki debiut Jana Twardowskiego.

 

Jan Twardowski rozpoczął w Warszawie studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego. Studia przerwał wybuch II wojny światowej. Podczas okupacji był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w Powstaniu Warszawskim. Po upadku powstania został skazany na roboty w Niemczech. Udało mu się zbiec z transportu w okolicach Częstochowy. Wrócił do stolicy i wstąpił do seminarium duchownego.

Studiując w seminarium, napisał pracę magisterską i ukończył polonistykę. Wiersze pisał „do szuflady”, rzadko publikując je na łamach prasy. Jednocześnie szykował się do święceń kapłańskich, które otrzymał 4 lipca 1948 roku. Zaraz potem objął parafię w Żbikowie. Uczył też religii w szkole dla dzieci upośledzonych w Pruszkowie. 
Przez wiele lat, od 1959 roku, był rektorem kościoła sióstr wizytek w Warszawie, gdzie prowadził msze dla dzieci, głosił dla nich kazania – zawsze miał wspaniały kontakt z najmłodszymi. Właśnie dzieciom zadedykował zbiory wierszy: „Zeszyt w kratkę” oraz „Patyki i patyczki".
Ksiądz Jan skromnie mówił o swoim pisarskim powołaniu, nie zabiegał o wydawanie utworów. Niektóre z nich rozdał przyjaciołom, ale wiele udało się wydrukować w zbiorach. 
Największą popularność przysporzył księdzu Twardowskiemu wydany na początku lat 70. tom „Znaki ufności". W kolejnych latach wydawał zbiory: „Niebieskie okulary", „Rachunek dla dorosłego", „Który stwarzasz jagody", „Nie przyszedłem pana nawracać".
Ksiądz Jan Twardowski jest laureatem wielu prestiżowych nagród. Uhonorowano go nagrodą Pen Clubu im. Roberta Gravesa za całokształt twórczości (1980), nagrodą sezonu wydawniczo - księgarskiego IKAR (2000), nagrodą TOTUS - nazywaną „katolickim Noblem" (2001). 
W kwietniu 1999 roku otrzymał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jest też kawalerem Orderu Uśmiechu (1996) oraz laureatem plebiscytu czytelników na osobowość telewizyjną roku 2000. 
Zmarł w Warszawie 18 stycznia 2006 roku w wieku 90 lat. Został pochowany w krypcie dla zasłużonych Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.

 

„Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą."